Աղվանի մանկության երազանքն էր դերասան դառնալ, բայց այդպես էլ իրականություն չդարձավ: Դպրոցը չավարտած` նա ստիպված էր աշխատել ընտանիքին օգնելու համար: Նրա առաջին աշխատանքը հացատանն էր, աշխատում էր որպես հացթուխ: Երբ լրացավ տասնութը, զինակոչվեց բանակ: Զորացրվելուց հետո սկսեց նոր աշխատանք փնտրել: Սովորեց մեքենաների անիվներ փոխել, նորոգել, հենց դա էլ դարձավ Աղվանի նոր աշխատանքը:

«Ծանր աշխատանք է, բայց պետք է աշխատեմ, որ ապրեմ: Վերջին ութ տարիները գլորվել են աննկատ, բոլոր օրերը իրար նման են: Արթնանում եմ առավոտյան յոթին, գալիս գործի, խմում սուրճս հարևանի հետ, մինչև հաճախորդներ կսկսեն գալ: Մինչև երեկոյան ինը գործ եմ անում, հաճախորդները գալիս-գնում են, արանքներում էլ հեռուստացույց եմ նայում: Հասնելով տուն` քնում եմ հոգնած, իսկ առավոտյան օրը սկսում է նորից»:

Աղվանը հպարտ է, որ կարողանում է օգնել իր ընտանիքին և իր կյանքում ամեն ինչ ինքնուրույն է ստեղծել: Կողքից նայողների համար շատ ձանձրալի կթվա նրա կյանքը, բայց մի քանի տարի առաջ մի հետաքրքիր դեպք պատահեց, որից հետո Աղվանը սկսեց շատ սիրել իր աշխատանքը:

«Ես ստեղծում եմ յուրահատուկ արվեստ իմ աշխատանքի միջոցով»:

Աղվանը սկսեց մտածել` ինչպես օգտագործել անիվների թափոնները, որ դրանք լինեն և՜ օգտակար և՜ հետաքրքիր: Նա սկսեց ամենապարզ բանից՝ ծաղկամաններ հավաքելուց: Ապա ներկեց դրանք տարբեր գույներով ու դասավորեց իր աշխատատեղի շրջակայքում:

«Հետո անցնող-գնացողները սկսեցին ինձ պատմել Գաֆէսճեան արվեստի կենտրոնի մոտ գտնվող առյուծի քանդակի մասին` ամբողջությամբ ստեղծված հին անիվներից: Այնքան ասացին, որ վեր կացա, գնացի` տեսնեմ այդ քանդակը: Շատ տպավորիչ էր, մի քիչ հետաքրքրվելուց հետո էլ պարզեցի, որ քանդակի ներսում մետաղյա կմախք կա, որի վրա էլ հավաքված է առյուծը: Ու այստեղ ինքս ինձ մտածեցի, միթե՞ այն չի կարող ամողջությամբ հավաքված լինել անիվներից»:

Հաջորդ առավոտ Աղվանը սկսեց աշխատել իր անիվե առյուծի վրա` որպես կերպար վերցնելով Սիմբային` «Առյուծ արքա» մուլտֆիլմից: Օգտագործելով միայն դանակ, սոսինձ և ներկ` մեկ օրում պատրաստեց առյուծի պոչը, մեջքը, ոտքերը: Սակայն ամսից ավելի պահանջվեց` առյուծի գլուխը պատրաստելու համար:

«Հենց ավարտեցի քանդակս, շատ երջանիկ էի ինձ զգում: Շատ մարդկանց ապացուցեցի, որ միայն անիվները բավարար են` հիասքանչ քանդակ ստեղծելու համար»:

Ստեղծարար գործունեությունը ոգեշնչեց Աղվանին առաջ շարժվել և նոր քանդակներ ստեղծել: Սովորեց ավելի արագ ստեղծել կերպարներ, որոնք գնալով կատարելագործվում էին: Ընդամենը երեք օրում նա կարողանում էր նոր քանդակ հավաքել:

«Ներշնչանքս գալիս է երեխաներից: Նրանք անցնում են, տեսնում քանդակները, ուրախանում, նոր կերպարներ պահանջում: Հաջորդ անգամ նրանց անցնելիս քանդակներն արդեն շարված են լինում: 70-ից ավել տարբեր կերպարներ եմ ստեղծել ու 5 տարբեր մանկապարտեզների նվիրել»:

Մարդիկ միշտ զարմանում են` տեսնելով Աղվանի աշխատանքը: Միշտ կանգ են առնում, երկար նայում, հարցեր տալիս և հեռանում ժպտալով:

«Ես հավատում եմ, որ մի փոքր ուրախություն եմ բերում մարդկանց»:

«Բոլորը պետք է նպատակ ունենան իրենց կյանքում և ծանր աշխատանքի միջոցով ձգտեն առավելագույնին: Ինքնավստահությունն ավելի կարևոր է, քան հնարավորությունները կամ կրթությունը: Պետք է դրական տրամադրվել ամեն ինչի նկատմամբ: Եթե ինչ-որ բան կա, որ ցանկանում ես փորձել, պետք է միշտ առաջ գնաս, փորձես, փորձես, եթե նույնիսկ չստացվի, եթե նույնիսկ անհնար դառնա, պետք է երբեք չհանձնվես: Սա է կյանքի սկզբունքը»:

Հիմա Աղվանը նոր երազանք ունի: Երազում է օգնել կարիքավոր ընտանիքներին: Նա ցանկանում է դառնալ մեծ բարերար` օգնելու համար բոլոր նրանց, ովքեր դրա կարիքն ունեն: Աղվանը հիմա էլ է օգնում երեխաներին փողոցում, բայց փոքր չափով:

«Շատ եմ սիրում երեխաներին: Գոնե 5 երեխա պետք է ունենամ, 4 աղջիկ, մեկ տղա: Հուսամ` նրանք բարի ու նպատակասլաց կլինեն, ու լավ արվեսագետներ կդառնան: Հուսամ` կկարողանամ երեխաներիս ապահովել, որպեսզի յուրահատուկ, հմուտ մասնագետներ դառնան, որ նրանց աշխատանքն աշխարհին մի լավ բան տա»:

Տաթևիկ Վարդանյան (Հայաստան)

Կրթություն / Աշխատանք: Կիրառական մաթեմատիկա / Լուսանկարիչ, Ֆոտոլրագրող, դոկումենտալիստ, ուսուցանող (լուսանկարչություն

Լեզուներ: Հայերեն, Անգլերեն, Ռուսերեն

Եվրոպան` պատմությունների, մշակույթների, մարդկանց և ակընթարթների միաձուլում է:

Website: tatevikvardanyan.com/

Instagram: @tatevikvardanyan

Twitter: @Tate_Vardanyan

¿Has decidido ya en qué carrera te vas a meter? Esta es la pregunta estrella que todo estudiante español de Bachillerato recibe a diario . Esta pregunta aparentemente inocente incluye una trampa, presupone que lo que tienes que hacer al terminar tus años de instituto es empezar directamente una carrera universitaria y, a ser posible, en tu ciudad natal.

Da igual que lo tengas medianamente claro o que no tengas ni idea de lo que quieres hacer en la vida. Los denominados “gap year” o años sabáticos son socialmente considerados como una pérdida de tiempo. Dedicar un año a trabajar, hacer un voluntariado o viajar para aprender idiomas y ampliar horizontes es visto como un irreparable desperdicio.

Esta visión no se da solamente en España, sino en muchos países mediterráneos, en especial en aquellos en los que la familia es un valor muy fuerte y en los que en el pasado las posibilidades de cursar estudios eran muy reducidas.

El hecho de que en estos países otras opciones que no sean empezar del tirón una carrera no sean siquiera planteables, ha influido notablemente en que muchos de nuestros universitarios se encuentren un tanto perdidos, sintiendo que están en la universidad “porque es lo que toca”, algunos de ellos metidos en carreras que no les gustan por la mera presión de “hacer algo de provecho”.

Por eso, cuando me fui de Erasmus a Alemania (un programa que también recibe sus críticas) me costó que mis compañeros de piso alemanes entendieran que en mi país lo normal es empezar los estudios nada más acabar el Bachillerato. “¿Cómo vas a tener 20 años y estar a la mitad de tus estudios? Yo soy mayor que tú y estoy empezando ahora” me dijo sorprendido uno de ellos nada más conocernos. Y este tipo de pregunta se volvió habitual en bastantes presentaciones.

La perplejidad inicial fue dando paso a preguntas más complejas: “¿Cómo es posible que jóvenes de 17 o 18 años tengan que elegir definitivamente su futuro sin haber vivido y conocido mundo antes?”.

Todos ellos habían hecho por lo menos un “gap year” antes de entrar en la Universidad, y mis compañeros de piso no eran más que una muestra de la situación en Alemania. Durante mi estancia en el país conocí a muchos alemanes que hablaban español, y casi todos ellos lo habían aprendido durante su año de colaboración social en países como Chile o México. Otros se habían recorrido medio mundo o habían estado adquiriendo experiencia laboral en los más variopintos sectores. Y es que allí la pregunta que se le hace a quienes están acabando sus años de instituto es bien distinta: “¿Qué es lo que vas a hacer?” El abanico de posibilidades es claramente mucho más amplio. Y esto no sólo sucede en Alemania, sino en otros países europeos, como Holanda o en especial en Inglaterra.

Parece que nos hallamos ante una interesante diferencia cultural en la concepción y la gestión de los estudios. Los “gap year” del mundo anglosajón fruto de la revolución cultural de los años 60 parecen haber tenido más facilidades para instalarse en la mentalidad alemana u holandesa que en la española o portuguesa. Puede que esto se deba a que, por lo menos en Alemania, ya estuviesen acostumbrados a empezar los estudios universitarios algo más tarde, pues allí la enseñanza secundaria suele tener mayor duración (trece años, en lugar de los doce que se cursan en España). Además, el servicio militar (y su correspondiente vertiente de servicio civil) no dejó de ser obligatorio hasta el año 2011, por lo que hacer algo antes de empezar la universidad no resulta algo extraño o insólito.

He de admitir que cuando llegué a Alemania (puede que presa de esa tendencia a pensar que lo de fuera es lo mejor) no pude más que sentirme encandilada por la posibilidad que allí existe de elegir entre muchas más opciones y caminos, de poder cambiar de rumbo sin ser tachado de inconsciente. Muchos de mis amigos alemanes habían acabado estudiando algo completamente distinto a la carrera que inicialmente habían empezado (de Historia a Medicina o de Gestión Cultural a profe de Primaria) y viajar no era además algo previo a los estudios, sino algo muy común durante la carrera: Canadá, Inglaterra, Sudáfrica, Chile eran los destinos para el próximo semestre y sólo hablo de mis compañeros de piso.

Sin embargo, durante nuestras conversaciones y charlas, algunos de ellos me confesaron que en Alemania existe una cierta presión para irse fuera, para hacer al menos un semestre en el extranjero y en cierto modo para no empezar los estudios nada más acabar bachillerato. Parece ser, pues, que en todas partes los estudiantes nos hallamos presionados, aunque esa presión y esas expectativas sociales apunten en direcciones contrarias.

La solución sería que, independientemente de tu país, pudieses elegir lo que más se ajuste a ti. Sin embargo para ello hacen falta los medios y el apoyo institucional adecuados, algo que no se da en todas partes. Pese a la existencia de sistemas educativos distintos y de tradiciones educativas diversas se debería avanzar para conseguir que cada uno de nosotros pueda elegir el camino que le permita sentirse realizado con lo que hace.

Autora

Soledad Román Pérez-Moreira

Estudia/Trabaja: Derecho y Ciencias Políticas y de la Administración

Habla: Español, inglés, francés, alemán, algo de italiano

Europa es…un sueño multicultural por cumplir

Twitter: @dadelosnamor

Blog: http://sromper.blogspot.de

Sie stehen im Kreis und werfen sich einen Ball zu. Wer ihn fängt, stellt sich vor und begrüßt die Klasse mit einem „Guten Morgen“ in seiner eigenen Sprache. 14 Mal wird der Ball aufgefangen und acht Mal klingt die Begrüßung anders. Die Jugendlichen der Klasse 10b, die im Kolping-Bildungswerk in Schwandorf unterrichtet werden, kommen aus Syrien, Eritrea, dem Irak, Tschechien, Polen, Serbien und der Dominikanischen Republik. Ihre Lehrerin Anna Hanf kommt aus Ungarn. Die Schüler sind allein oder mit ihren Familien nach Deutschland geflohen, wo sie sich eine bessere Zukunft erhoffen. Die jüngsten sind 16, die ältesten schon Mitte 20. Sie erhalten vornehmlich Deutschunterricht, doch auch Sport, Sozialkunde, Kochen und Handwerken stehen auf dem Tagesplan. Alles erscheint bekannt und doch ist alles ganz anders.

An den Wänden des Klassenzimmers hängen selbstgemalte Plakate, die Titel tragen wie „Unser arabisches Lied“, „Unser spanisches Lied“, „Wir können bis zehn zählen – auf sechs Sprachen: Spanisch, Kurdisch, Persisch, Bosnisch, Tschechisch, Tigrinja“ sowie die Raumregeln oder Erklärungshilfen zu Präpositionen und ein christliches Kreuz. Gegenüber sitzen zwei Mädchen aus Syrien mit Kopftuch. Im Streit um die unterschiedlichen Religionen ist es auch schon zu Handgreiflichkeiten gekommen, erzählt die Griechin Anastasia aus einer anderen Klasse. Doch gleichzeitig kann man sehen, dass hier jeder gleichermaßen willkommen geheißen wird, egal welcher Religion er oder sie angehört. Die Jugendlichen könnten ein Vorbild für friedliches und tolerantes Miteinander sein.

Die Hauptaufgabe dieser Stunde ist es das Zirkusprojekt der vergangenen Woche zu rekapitulieren und neue Wörter aus diesem Wortfeld zu lernen: laufen, tanzen, Einrad, Clown, fliegen, werfen. Gerade die letzten beiden machen Probleme. Warum kann man nicht sagen „Ich kann den Ball fliegen.“? Nicht alle Fragen können sofort geklärt werden, denn es ist laut und lebendig im Raum, die schläfrige Lustlosigkeit deutscher Schüler gibt es hier nicht. Trotzdem läuft der Unterricht nicht unkontrolliert ab. Die Motivation zu lernen scheint hier eine andere zu sein. Die umherfliegenden Sprüche könnten auch von deutschen Jugendlichen stammen: „Ey Mann was laberst du?“ Doch manch einer bleibt still und braucht länger, weil er sich noch im Buchstabenmalen versucht. Erst vor ein paar Monaten hat er angefangen das Alphabet zu lernen. Es ist schwer in einer so gemischten Klasse, einen Weg zu finden, sich durchzusetzen und allen gerecht zu werden. Das Bildungsniveau und die Vorkenntnisse sind sehr unterschiedlich. Frau Hanf hat entschieden sich an der Mitte der Klasse zu orientieren, auch wenn das den ein oder anderen unter- oder überfordert. Ein Buch für diesen Mittelweg zu finden, ist allerdings schwer.

Noch weniger gibt es eine Anleitung zum richtigen Umgang mit jungen Menschen, die Dinge erlebt haben, über die sie nicht sprechen können – und das liegt nicht nur an mangelnden Sprachkenntnissen. Frau Hanf erklärt, dass es bei manchen oft sehr lange dauert bis sie Vertrauen fassen und emotional in der Lage sind von ihrer Vergangenheit zu erzählen. Doch das Schweigen über das Erlebte hat noch einen weiteren Grund. Asylbewerber werden in das Land zurückgeschickt, in dem sie als erstes ihren Fingerabdruck abgegeben haben. Nach dem Dubliner Übereinkommen ist dieses Land zuständig für das Asylverfahren. Um den Nachfolgenden nicht den Weg zu verbauen oder um in Deutschland auf Asyl hoffen zu können, verraten viele Bewerber nichts über die Wege, die sie herführten.

Niemand weiß wie es Senait mit seinen angeblich 16 Jahren geschafft hat aus Eritrea nach Deutschland zu kommen ohne vorher abgefangen zu werden, welche Route er genommen hat. Aber er ist hier. Ohne Pass, der ist wahrscheinlich schon lange verbrannt, ohne Geburtsdaten, ohne Familie. Das Alphabet beherrscht er vielleicht noch nicht ganz, die Satzstellung des Deutschen hat er dagegen schon vor den meisten anderen verstanden.
Senait weiß, genau wie die anderen, warum er lernt. Er hat keine Langeweile, Schule ist für ihn neu und spannend. Als zum Schluss der gemeinsam in der Klasse verfasste Text vorgelesen werden soll, melden sich manche sogar ein zweites Mal, um es noch besser zu machen. Wohl auch dank der Lehrerinnen haben sie hier verstanden, dass sie nicht in einem Schlaraffenland gelandet sind, sondern etwas lernen müssen, um Arbeit zu bekommen. Trotz dieses Wissens brechen viele die Beschulung früher ab und machen sich auf die Suche nach Arbeit. Viele haben Familien in der Heimat zurückgelassen, die auf finanzielle Unterstützung warten, nicht auf das Beenden einer zweijährigen Schulzeit, die den Hauptschulabschluss als Ziel hat.

Doch auch die Angst vor der Abschiebung ist allgegenwärtig. Sie bestimmt das Unterrichtsgeschehen stärker als Hausaufgaben oder die Hauptstädte im Sozialkundeunterricht, wo Frau Maxim den Schülern die wichtigsten Institutionen der EU näher bringen will. Sie sollen das System verstehen lernen, in dem sie gelandet sind. Doch dies trifft auch im Unterricht auf lautstarken Widerwillen. Immer wieder gibt es Zwischenrufe: „Wozu muss ich das wissen? Ich will nicht hier bleiben. Hier will mich niemand! Ich gehe jetzt in die USA!“

Der 24-jährige Hamit, der drei Monate zu Fuß aus Afghanistan floh, nachdem er seine Frau und seine Familie im Krieg verloren hatte, erklärt, er habe schon jetzt einen Anwalt gesucht. Er will klagen wenn er des Landes verwiesen wird. Er werde alles versuchen, um den Taliban zu entgehen, sagt er. „Hoffnung ist eine Lüge“, wiederholt er immer wieder. Wozu eine Ausbildung anfangen? In drei Jahren ist er 27. Was soll er jetzt noch anfangen? Wenn er seine Ausbildung nicht mehr rechtzeitig beenden kann oder vorher schon gehen muss, war die Mühe umsonst. Er sieht keine Perspektive für sich. „Es ist eine Katastrophe für den einzelnen, wenn er zurück in seine Heimat muss. Uns macht das jedes Mal sehr betroffen, aber es liegt nicht in unserer Hand zu entscheiden wer bleiben darf. Wir können nur versuchen den Schülern eine gute Zeit, menschliche Wärme und Bildung mitzugeben, vielleicht etwas Zuversicht“, sagt Frau Maxim.

Autorin

Marion Wießmann (Deutschland)

Studium / Arbeit: Germanistik

Sprachen: Deutsch, Englisch, Spanisch

Europa ist: interessant.

Illustrationen

Luzie Gerb (Deutschland)

Studium: Kunstgeschichte, Kunsterziehung und Vergleichende Kulturwissenschaft

Sprachen: Deutsch, Englisch, Schwedisch, Französisch

Europa ist… voller magischer Orte, interessanter Menschen und ihren Geschichten.

Website: luzie-gerb.jimdo.com

Esta nueva tendencia es bidireccional: familias que necesitan una niñera a jornada completa a un precio asequible y personas que quieren sumergirse en una nueva cultura con alojamiento incluido. Agencias de au pairs y páginas web ponen en contacto a estos dos perfiles, y las condiciones de trabajo, reguladas por diferentes leyes según el país, se negocian individualmente. “Pero solo tenemos un contrato oral, nunca firmé ningún papel”, comenta Esther, que fue au pair en Irlanda en verano del 2011. “Por eso en la agencia me aconsejaron no involucrarme con las tareas más de lo necesario. Si no la familia se acostumbra y acabas trabajando más de lo acordado”.

Esther en el castillo de Malahide, Irlanda

La motivación principal de muchos au pairs es hacer un año sabático, aprender mejor la lengua del país o posponer el inevitable momento de decidir qué hacer con tu vida. Pero pasar de un ideal a vivir el día a día con los pequeños es muy diferente, no todo el mundo está hecho para ello. “Se necesita mucha paciencia y ser algo independiente, ya que cuando llegas no conoces a nadie”, explica Janika, que fue también au pair en 2011. Para otras personas como Heather, el hecho de dejar EE.UU durante un año le supuso un plus para sus estudios de educación y desarrollo infantil: “Después me fui de Alemania con un profundo amor por la cultura e historia alemana. Y con un limitado, pero funcional, conocimiento de la lengua”.

Heather en Múnich

Las condiciones de trabajo son diferentes dependiendo de la familia, y es decisión de los au pairs aceptarlas. Rode, que marchó de su Brasil natal para trabajar en Europa, vivió experiencias dispares: “La última familia con la que estuve me ayudó y apoyó en todo, y me trató como un miembro más. Pero no tuve una buena experiencia con la primera con la que trabajé. Me pedían que limpiase y me pagaban muy poco”.

Rode en Irlanda

Dejando de banda la subjetiva suerte de cada uno, es común que grupos de au pairs se junten para llevar a sus pequeños a pasear o al parque. Como consecuencia, los buenos momentos y las anécdotas son parte de su rutina: “Los padres de los niños que cuidaba les decían siempre que me tenían que obedecer porque era la jefa”, recuerda Esther entre risas. “Un día, en el parque, uno de ellos chilló mi nombre y mientras acudía una mujer se le acercó y le preguntó “¿quién es Esther?”. Entonces para mi sorpresa el niño le contestó: la jefa. Me puse roja”, admite.

Janika en los acantilados de Moher, Irlanda

A otras como Heather, vivir con una familia le supuso un reto personal en otros aspectos: “Tenía 23 años y me fue difícil ceder parte de mi libertad a mi madre de acogida. Hacía años que ya no vivía con mi propia madre”. Aunque a veces chocaban sus personalidades, el buen trato que tenía con los niños le compensaba ese contratiempo. Por su parte, Rode destaca el aspecto cultural de su estancia: “Aprendí más sobre una nueva cultura y su lengua”.

Pero, ¿cómo valoran nuestras au pairs esta aventura? “Fue una gran experiencia”, responde rotundamente Janika. “Y ahora tengo una segunda familia irlandesa”, añade Rode. Todas coinciden en que los buenos momentos superan con creces a los malos, tanto a nivel profesional como personal. “Me sirvió mucho para madurar. Descubrí un país precioso al que tengo que volver y mejoré mi inglés”, explica Esther. Heather, por su parte, concluye: “Es una experiencia que se vive solo una vez en la vida y valió la pena cada pedacito de añoranza, frustración y malentendidos culturales”.

Autor

Miriam Vázquez (España)

Estudia / Trabaja: Periodismo y Ciencias Políticas y de la Administración

Habla: español, catalán, inglés, algo de francés y alemán

Europa es… un lugar único donde convive gente de diferentes culturas, idiomas y puntos de vista

Twitter: @mirabroad

Από νεαρή ηλικία τον γοήτευε η μαγεία του θεάτρου. Δεν επεδίωξε ωστόσο να ασχοληθεί με αυτό μέχρι το 2008. Αντίθετα, πίστευε ότι πρέπει να σπουδάζουμε πράγματα τα οποία θα μας εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον, ανεξάρτητα από το αν μας αρέσουν ή όχι. Έχοντας μια κλίση στα μαθηματικά, τα Οικονομικά έμοιαζαν το κατάλληλο αντικείμενο για το σκοπό αυτό. Πόσο καλό όμως μπορεί να είναι ένα μέλλον το οποίο βασίζεται στον φόβο; «Κάποια στιγμή αναρωτήθηκα αν θέλω πραγματικά να φτάσω στην ηλικία των πενήντα, εξήντα, όπου θα ασχολούμαι με κάτι που δεν αγαπάω και απλά θα το κάνω για τα χρήματα ή θα κάνω κάτι που αγαπάω κι ας υπάρχει το ρίσκο να βγάζω λιγότερα». Ο Πέτρος αποφάσισε να ξεπεράσει τον φόβο του επιλέγοντας το δεύτερο.

Η ζωή κάποιες φορές έχει τον τρόπο της να μας δείξει ποιό μονοπάτι να ακολουθήσουμε. Ο διαγωνισμός μιας ραδιοφωνικής εκπομπής όπου είχε κερδίσει μια υποτροφία στο θεατρικό εργαστήρι της Ομάδας Καλλιτεχνών Ούγκα Κλάρα, δεν ήταν σύμπτωση για τον Πέτρο, καθώς «από εκεί ξεκίνησε η πορεία μου και η σχέση μου με το θέατρο» όπως μας λέει και ο ίδιος. Την εποχή εκείνη το πάθος του για το θέατρο που ήταν ακόμη υπό διαμόρφωση, συμβάδιζε με τις σπουδές του στη σχολή Οικονομικών, τις οποίες έκρινε ότι θα τις τελειώσει μια και που ήταν στο τελευταίο έτος των σπουδών του, ώστε να έχει κάποιο πτυχίο στα χέρια του, απλά σε περίπτωση που…

Το θέατρο για τον Πέτρο δεν είναι ένα χόμπυ το οποίο κάποια στιγμή θα δώσει τη θέση του σε κάποιο άλλο. Το θέατρο είναι για αυτόν μια ανάγκη σχεδόν βιολογική. Μια πνευματική και ψυχική ανάγκη να βιώσει «αυτό το συναίσθημα που νιώθεις όταν κάνεις κάτι που σε γεμίζει, κάτι που σε ολοκληρώνει. Αυτό το συναίσθημα δεν το βρίσκεις πουθενά. Το βίωσα από την πρώτη μας παράσταση που παίξαμε στην Ούγκα Κλάρα, όταν βρέθηκα για πρώτη φορά μπροστά σε κόσμο. Τότε το ένιωσα και είπα μέσα μου ότι αυτό είναι που θέλω να κάνω και θα το κάνω».

Όσο ο Πέτρος ήταν στο θεατρικό εργαστήρι η οικογένεια του θεωρούσε ότι το θέατρο ήταν μια απλή ενασχόληση. Δεν είχε καταλάβει πόσο σημαντικό ήταν το θέατρο γι’ αυτόν: «Πάντα ήξεραν ότι με γοήτευε το θέατρο, απλά θεωρούσαν ότι δεν το είχα πάρει στα σοβαρά, ώσπου με είδανε για πρώτη φορά σε μια παιδική παράσταση». Εκείνη τη στιγμή κατάλαβαν ότι ο Πέτρος βρήκε αυτό που έψαχνε στη ζωή του και από τότε «είναι 100% δίπλα μου και με στηρίζουν. Έρχονται σε κάθε παράσταση που παίζω»

Η ψυχολογική υποστήριξη και η αναγνώριση είναι πολύ σημαντικά πράγματα για τον Πέτρο, ειδικά όταν προέρχονται από την οικογένεια και τους φίλους, γιατί κάποιες φορές «τα όνειρα μας δεν είναι αποδεκτά από όλους και συνήθως η αποδοχή από τα κοντινά μας πρόσωπα μας ενδιαφέρει πιο πολύ. Έχω ακούσει πολλές φορές από φίλους να μου λένε ότι δεν βλεπόμαστε τόσο συχνά. Αλλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά». Παρόλα αυτά οι φίλοι του τον στηρίζουν. Κάποιοι μάλιστα τόσο φανατικά όπως ο φίλος του ο Νίκος, ο οποίος έφτασε στο σημείο να δει εννιά φορές την ίδια παράσταση: «Είναι συγκινητικό και παράλληλα εμψυχωτικό το να βλέπεις κάποιο οικείο πρόσωπο το φίλο σου, την οικογένεια σου».

Αν εξαιρέσεις τις ώρες που κοιμάται – που ακόμα και εκεί ίσως να βρίσκεται υποσυνείδητα στο θέατρο – ο Πέτρος ασχολείται όλη την ημέρα σχεδόν με αυτό που αγαπάει. Το πρόγραμμα του που κινείται με έντονους ρυθμούς, περιλαμβάνει μια παιδική πρωινή παράσταση όπου παίζει τις καθημερινές, δύο βραδινές παραστάσεις όπου παίζει καθημερινές και σαββατοκύριακα και την διδασκαλία θεατρικού παιχνιδιού σε μικρά παιδιά, σε τρείς διαφορετικούς χώρους – ο ένας μάλιστα εκτός Θεσσαλονίκης: «Οι ρυθμοί είναι πραγματικά τρελοί αλλά είμαι ικανοποιημένος με την απόφαση μου να ασχοληθώ με αυτό που αγαπάω. Πάντα υπάρχουν δεύτερες σκέψεις σε κάποιες φάσεις που δυσκολεύεσαι έντονα, αλλά και πάντα υπάρχει κάτι μέσα σου που σε κρατάει όρθιο και σε κάνει να συνεχίζεις».

Ο Πέτρος είναι απόλυτα συνειδητοποιημένος ότι δεν υπάρχει ο εύκολος δρόμος, ότι δεν υπάρχουν παρακάμψεις. Υπάρχει μόνο ένας δρόμος για να κυνηγήσεις το όνειρο σου και αυτός σίγουρα δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα: «Πιστεύω ότι το να ακολουθήσεις το όνειρό σου σημαίνει να ακολουθήσεις τον πιο δύσκολο δρόμο. Το να κυνηγήσεις το όνειρό σου, οποιοδήποτε κι αν είναι αυτό σημαίνει θυσίες, σημαίνει δυσκολίες. Χρειάζεται πείσμα και πολλή δουλειά. Έχει πολλές απογοητεύσεις και στρες, είναι αρκετά κουραστικό αλλά τελικά αποδίδει. Αυτή η γλυκιά γεύση που σου αφήνει στο τέλος αξίζει όλο τον κόπο.»

Τί γίνεται όμως με το βιοποριστικό κομμάτι της υπόθεσης; Γιατί όσο κι αν τα μισούμε, τα χρήματα αποτελούν βασικό εργαλείο στις κοινωνίες που ζούμε. Καταφέρνει να βιοποριστεί μέσα από αυτά που κάνει; «Είναι δύσκολο να πω ότι βιοπορίζομαι από αυτό που κάνω. Μπορώ να πω ότι η κατάσταση κάθε χρόνο βελτιώνεται. Ασχολούμαι δηλαδή και με περισσότερα πράγματα. Όσο περισσότερο δουλεύεις τόσο περισσότερο φτάνεις σε ένα σημείο όπου λες ότι αρχίζω να συντηρούμαι. Αλλά είναι ακόμα πολύ νωρίς για μένα να πω ότι βιοπορίζομαι. Είμαι ακόμα στο στάδιο της συντήρησης. Καλύπτω τις βασικές μου ανάγκες».

Απόλυτα προσηλωμένος στον σκοπό του, αφιερώνει ατέλειωτες ώρες δουλειάς πάνω στο αντικείμενο που αγαπάει. Από τη μια αυτό τον απορροφάει σαν σφουγγάρι, από την άλλη τον έχει κάνει να αναγνωρίζει και να εκτιμάει την αξία των απλών πραγμάτων στη ζωή. Πράγματα που συχνά θεωρούμε δεδομένα και που τελικά ίσως σε αυτά βρίσκεται το κλειδί της ευτυχίας. Διότι ευτυχία για αυτόν είναι απλά «το να βγεις με τους φίλους σου, το οποίο μου έχει λείψει πάρα πολύ λόγω του εξαντλητικού προγράμματος. Το να βρεθείς με την οικογένεια σου ή το να είσαι με το σύντροφο σου και να περνάτε χρόνο μαζί. Για μένα η ευτυχία κρύβεται στα πολύ απλά πράγματα, στις μικρές καθημερινές στιγμές».

Ο Πέτρος πρόκειται ακριβώς για την επιβεβαίωση ότι αν δουλέψεις σκληρά τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους. Η συμβουλή του για όσους θέλουν να ακολουθήσουν το όνειρο τους: «Θα συμβούλευα αυτούς που θέλουν να κυνηγήσουν τα όνειρα τους να επιλέγουν ένα όνειρο τη φορά. Θα συναντήσουν πολλές δυσκολίες και πολλά εμπόδια. Είναι μια απόφαση που πρέπει να την υιοθετήσεις μέσα σου απόλυτα και να την υπηρετήσεις με πίστη. Το όνειρο απαιτεί πίστη. Για να φτάσεις σε ένα ικανοποιητικό σημείο πρέπει να είσαι απόλυτα προσηλωμένος στο στόχο σου. Όσα προβλήματα και να βρεις μπροστά σου πρέπει να ξέρεις πάντα ότι θα παλέψεις για να τα ξεπεράσεις. Θα κουραστείς και θα ιδρώσεις, αλλά κάποια στιγμή να είσαι σίγουρος ότι θα ξεπεράσεις τις δυσκολίες και θα ζήσεις τη ζωή που θέλεις.»

Συγγραφέας

Γιώργος Τουμανίδης (Ελλάδα)

Σπουδάζει/ Εργάζεται: Ευρωπαϊκές Πολιτισμικές Σπουδές, Θέατρο, Θεατρική και Δημιουργική Γραφή

Μιλά: Ελληνικά, αγγλικά, ισπανικά

Η Ευρώπη είναι… ένα μείγμα πολιτισμών που πρέπει να ανακινηθεί με το σωστό τρόπο.

Twitter: @yiorgostouma

Em Portugal, chamam-se “canções de intervenção”, em vez de canções de protesto. Ao contrário dos seus correspondentes americanos, a maioria destes cantores não investia em música rock nem folk rock – em vez disso, foram buscar os instrumentos mais tradicionais, re-inventando a tradição. Embora modos de vida ortodoxos fossem eles próprios reinforçados pela ditadura, numa tentativa de valorizar o que era “genuinamente português”, estes cantores encontraram na música tradicional uma forma de expressão que era subversiva e provocatória, embora familiar, de modo a aproximarem-se mais do povo. Tal não significa que a sua abordagem musical não fosse inovadora – contudo, o maior feito das canções de intervenção foram as letras.

Falavam da guerra, da injustiça, da pobreza, da corrupção, de resistência contra a ditadura – e tudo isto enquanto tentavam escapar à censura. O infame “lápis azul” era evitado com metáforas inteligentes e alusões. Zeca Afonso (provavelmente o músico, lírico e cantor mais importante desta altura) na sua canção “Vampiros” usa este animal para se referir metaforicamente à polícia secreta PIDE, por exemplo.

Muitas das canções foram banidas, contudo, e muitos dos cantores presos. Uma parte significativa destes também eram membros da resistência comunista contra o fascismo. Aqueles que conseguiam escapar iam para o estrangeiro, a maioria para França, visto que Espanha se encontrava sob o regime fascista de Franco. Mas continuavam a cantar e a gravar à mesma. Muitas destas canções são baladas simples, mas outros instrumentos começaram a ser incorporados, como pianos, acordeões, flautas e percussão. As letras têm um estilo poético – de facto, muitas delas foram primeiro poemas e só depois canções. Dois dos poetas que mais inspiraram canções de intervenção foram Manuel Alegre e Ary dos Santos. Houve também um estilo de fado característico que foi re-inventado por músicos de intervenção, muitos dos quais eram ainda estudantes quando começaram – o fado de Coimbra (da famosa cidade universitária).

A excelente qualidade, emoção e natureza poética das letras, bem como as melodias, fazem com que as canções de intervenção sejam ao mesmo tempo intemporais e irrevogavelmente ligadas a um período muito específico da história portuguesa – são simultaneamente universais e o reflexo da luta e resistência de milhares de pessoas, para quem a arte era uma forma de combater a opressão, de tentar unir e educar o povo e, principalmente, inspirar-lhe um sentimento de esperança e liberdade. Os discos proibidos eram ouvidos por adolescentes rebeldes e estudantes universitários que depois protestavam publicamente contra a falta de liberdade.

Uma música de intervenção foi também usada como um dos sinais para começar a revolução de 1974 – Grândola, Vila Morena, de Zeca Afonso, o que é provavelmente uma das coisas mais fixes que pode alguma vez acontecer a uma canção.

Deixo-vos com um exemplo alegre de uma canção de intervenção, bem como outra mais recente de um grupo português que tem sido considerada a música de intervenção da nossa geração (fala sobretudo do desemprego e inércia entre os jovens).

Espero que gostem!

Venham mais cinco – Zeca Afonso
Parva que eu sou! – Deolinda

Od početka ovaj projekat se susreo sa problemima, kao sto se moglo očekivati od svake dobre ideje. Ali jednu stvar ovi mladi ljudi nisu mogli da previde- glasine, koje su se pojavile u online medijima i koje su verovatno, dovele do toga da Simon, osnivač projekta bude odbijen za vizu, prvi put.

Simon je 32 godišnjak, američko filipinskog porekla. Zainteresovao se za Balkan kada je imao 19 godina, dok se bavio humanitarnim radom u posleratnim godinama na teritoriji Bosne i Hercegovine, nameravajući da poseti i ostale bivše jugoslovenske zemlje. Ta zelja mu se ispunila kada je putovao sa svojom suprugom od Crne Gore do Hrvatske. Muzički festival Exit ga je doveo prvi put u Novi Sad.

“Bilo je kul, prvi put kada sam stigao u Novi Sad. Veoma mi se dopao. Najviše su mi se svideli ljudi i sve se činilo nekako sveže. To su bila posleratna vremena, Exit festival je bio potpuno nov i bilo je dosta aktivizma. Dopao mi se Novi Sad i posle nekog vremena diskutujući sa prijateljima, došli smo do zakljčka da tu ima mnogo vise prostora za nove ideje, od recimo Zapadne Evrope ili Amerike. Tako smo počeli sa jednim blogom i idejom da bismo da uradimo nešto, bez pomoci sponzora i organizacija. Trebali su nam istomišljenici.”

“Zamisljao sam da to bude nešto između socijanog i biznis projekta. To je zajednica, biznis ali i socijalni projekat.”

“Pokušali smo da spojimo sve u jedan koncept. Mozda je ideja zvučala previše idealno, ali hteli smo da imamo biciklističku kuhinju sa prodavnicom za biciklove. Biciklistička kuhinja se sastoji od delova, koje svi mogu da koriste. Uglavnom ljudi imaju svoje alate, kod kuće, ali ima i onih alata koje većina ljudi nema. Svako je dobrodošao da besplatno popravi svoj bicikl ovde, a volonteri mu pomažu u tome. Ljudi ovde, mogu da kupe delove, iako je većin besplatna. Deo koji nam obezbeđuje novac je prodavnica, gde pravimo svoje specijalne biciklove i bar, gde se organizuju kreativne radionice.”, ispričao mi je Simon odmah na početku.

Njegova ideja, da se bez pomoći organizacija ili države, upusti u ovu avanturu, bila je potpuno drugačiji pristup od ostalih ideja koje obično računaju na podršku. Zato, Simon tvrdi da često materijana pomoć raznih organizacija, dovede do toga da projekat izgleda lepo samo na papiru.

“Kada smo pokušali da objanimo ljudima o čemu se zapravo radi, svi su se složili da zvuci veoma kul. Međutim, niko, nije verovao da ćemo uspeti- niko. Ali zato su se svi iznenadili kada smo počeli sa radom. Brzo smo postali popularni ovde. Da nije bilo problema oko vize, sve bi išlo po planu. Skoro smo planirali da se udružimo sa Beogradom, ali ovo oko vize odlaže sve.”

Potreba mladih ljudi da urade nešto pozitivno za životnu sredinu, spojivši recikliranje i edukaciju mladih ljudi, bilo je potpuna novina u vremenima krize, ali i krize ideja. Ovo me je navelo da pomislim zašto su se odlučili baš za Srbiju. Kada su postali veoma poznati u gradu, neki online mediji su objavili bombastične naslove i priču, kako su ovi mladi ljudi pripadnici “Familije”, ozloglašene sekte koja zapravo želi da učlani mlade. Ovakva vest je podelila mišljenja u Novom Sadu, ali većina je ipak nastavila da dolazi u “Culture Exchange”. U isto vreme kada su ove glasine dobile prostora po ostalim medijima, Simonu i njegovim prijateljima nije produžena viza neophodna za ostanak u zemlji. Iako, Simon tvrdi da pre toga nije imao nikakvih teškoca u dobijanju iste.

Šta se dogodilo, pitali su se mnogi? Autorku teksta je zanimalo šta je njih nateralo da se u vremenima brutalnog kapitalizma bore za svoje socijalne ideje.

“Za sav napredak koji smo ostvarili u dizajnu i tehnologijama trebalo bi da nam stvari traju duže. Ali upravo je obrnuto. Zato i imamo problem u ekonomiji, jer bacamo toliko energije.”

Biti hrabar i bez velikih novčanih investicija napraviti socijalni biznis, herojski je korak, priznaćete. Još ako se tome doda činjenica da su se Simon i njegovi prijatelji odlučili za Srbiju, gde je najvažnije nacionalnoi pitanje nezaposlenost. Mozda je njihov uspeh poruka da je sve moguće, ako stvarno veruješ u ono sto radiš.

“Bilo je teških momenta. Znate, kada imate malo novca a hoćete da kreirate posao i način života onda vam se dogodi da se ljudi lako posvađaju oko raznoraznih stvari. Imali smo jos jednog prijatelja, oduševljenog idejom, međutim posle godinu dana otišao je za Italiju. Sjajan momak, ali ovakav način života podrazumeva odricanje i može lako da te zamori.

Ali to je lepota ove ideje od samog početka. Ne vide svi širu sliku, viziju. A oni koji vide, često vide i veliki problem. To nije ono na šta se mi fokusiramo. Znaš, ako je u tvojoj zgradi polomljen prozor, ako fali profesora za dodatnu nastavu, ako je plaža blizu tebe prekrivena smećem, to je ono na šta treba da se skoncetriseš. Na ono šta je oko nas. Ne možeš gledati druge i pitati se kako da rešiš njihove probleme, pre nego što se zapitaš šta se desava u tvom dvorištu. U tome je poenta, gledajući u svopstvenu zajednicu i tvoj grad, radeći nesto dobro za njih. Ja sam izabrao Novi Sad za moj grad i hocu da uradim nešto za ovu zajednicu.”

“Svi mogu da pričaju ali projekat treba da priča za sebe.”

I projekat je zaista govorio za sebe. Sa dosta uložene energije i ljubavi grad Novi Sad postao je bogatiji za jedno autentično mesto gde se svi osećaju dobrodošli, ne samo bicikl fanovi. “Culture Exchange” je mesto gde se dolazi ili da se nauči nešto novo ili da se kvalitetno provede vreme. A ovo je samo deo plana o kome maštaju mladi, koji su osnovali i izneli ovu ideju.

“Naravno uvek ima pametnih ljudi oni koji odmah od početka razumevaju stvari, ali ima i puno ljudi nevinih, koji gledaju svoje televizije, čitaju svoje novine i oni u to vreme primaju samo te informacije. I oni veruju u te informacije.” Rade Šerbedžija (NIN)

Ovo je komentar jednog od najpopularnijih jugoslovenskih glumaca Radeta Serbedžije, kada ga je novinar upitao kako se osećao kada je u ratu bio proglašen za “persona non grata” u svojoj domovini. Ali ove reči moze razumeti i Simon. Pravila onih koji bi trebalo da rade za svoje građane, neretko budu glavna prepreka kreativnosti i novi idejama.

“Ne mislim da je problem samo u Srbiji. Problem je u celom svetu. Danas je svet izrazito materijalan i dosta površan. Ali ove stvari će se u budućnosti izmeniti, posebno kroz aktivizam i skretanje pažnje na važne probleme. U svim vremenima tolerancija i razumevanje su bili praćeni ignorisanjem i mržnjom, a na nama je da prodrmamo stvari. Tako će uvek biti bez obzira na to gde živis.”

U vreme objavljivanja ovog teksta Simon i njegova porodica, preselili su se u Grac, gde planiraju da prošire svoj projekat. Jedna od osnivača Anna, još uvek vodi projekat “Culture exchange” u Novom Sadu. Autorka ovog teksta u Portugalu i Španiji i uočila je “biciklisticke kuhinje”. Da li je budućnost zaista na nama i kako ćemo da odgovorimo na tvrdnje onih koji kažu da je naša “generacija y”, rasla obdarena neverovatnim tehnološkim napredovanjem i znanjem, ali ipak nije uspela da stvori bolji svet?

Autor

Tamara Bilbija (Srbija)

Studij/Posao: Novinarstvo

Govori: srpski, engleski, portugalski, španski

Europa je…regija sa bogatom kulturom, historijom i tradicijom. Slična španskoj paella: spoj svega pomalo dajući ugodan i zadovoljavajući rezultat.

Արարատի մարզից տեսարան՝ Սիսն ու Մասիսը:

Հայաստանի ներսում միայն մեքենաներով, երբեմն գնացքներով եմ ճամփորդում, քանի որ ինքնաթիռները, հրթիռներն ու նավերը անիրական են թվում մի փոքրիկ երկրում:
Աշխատանքի բերումով շատ եմ ճամփորդում մեքենայով ու միշտ շտապում եմ հասնել հանդիպումներին, ապա շտապ էլ հետ եմ վերադառնում: Մի հավես բան նկարելու համար՝ ճանապարհին դադար առնելու ու ընդմիջելու փոխարեն սիրում եմ նկարել շարժման մեջ: Ճամփորդությունը դատարկությունից ազատելու և սրտխառնոցները մոռանալու համար ֆոտոխցիկս միշտ հետս է:

Գավառի ճանապարհին, անցնելով Սևանա լճի մոտով:

Կոտայքի մարզով անցնելիս:

Գեղարքունիքի մարզով անցնելիս:

Ծաղկաձորի ճանապարհին:

Աղվերանով անցնելիս:

Արարատ քաղաքով անցնելիս:

Արարատ քաղաքի ճանապարհին:

Վանաձորի ճանապարհին:

Ալավերդու ճանապարհին:

Տաթևիկ Վարդանյան (Հայաստան)

Կրթություն / Աշխատանք: Կիրառական մաթեմատիկա / Լուսանկարիչ, Ֆոտոլրագրող, դոկումենտալիստ, ուսուցանեղ (սոցիալական լրատվամիջոցները, վեբ դիզայն)

Լեզուներ: Հայերեն, Անգլերեն, Ռուսերեն

Եվրոպան` պատմությունների, մշակույթների, մարդկանց և ակընթարթների միաձուլում է:

Blog: tatevikvardanyan.com/

Instagram: http://instagram.com/tatevikvardanyan

Twitter: @Tate_Vardanyan

«Ξεκίνησα τα ταξίδια ως διασκέδαση, αλλά η αλήθεια είναι πως μετά από 20 χρόνια, κάθε τόσο ακούω μια φωνή να με καλεί να φύγω από τη χώρα· είναι ένα εσωτερικό ρολόι που χτυπάει για να δω διαφορετικούς πολιτισμούς, καινούργια πράγματα και ανθρώπους. Κάποιες φορές προτιμώ τους ξένους αντί για τους Ρουμάνους και όταν είμαι στο δρόμο, έχω την αίσθηση πως θα ξυπνήσω και δεν θα καταλαβαίνω ούτε λέξη από τη γλώσσα του τόπου στον οποίο θα βρίσκομαι εκείνη τη στιγμή», λέει, όταν της τίθεται το ερώτημα γιατί ταξιδεύει.
«Και γιατί προτιμάς τους ξένους αντί για τους Ρουμάνους;», είμαι περίεργη να μάθω, καθώς μετακόμισα στη Ρουμανία πριν 2 χρόνια και τη νιώθω ήδη σαν το σπίτι μου. «Λοιπόν, πας στο εξωτερικό και οι δρόμοι είναι πιο καθαροί, οι άνθρωποι δεν είναι τόσο λυπημένοι· ο ουρανός δεν είναι όπως στη Ρουμανία. Όταν ταξιδεύω με αεροπλάνο, μπορώ να καταλάβω εύκολα πότε είμαι πάνω από τη Ρουμανία: ο ουρανός είναι γκρίζος και σκονισμένος εδώ, γεμάτος σύννεφα. Όταν ταξίδεψα στην Ιαπωνία, για παράδειγμα, μπορούσα να δω όλα τα σχήματα της γης από κάτω.»

Η Ιρίνα

Η Ιρίνα έχει ταξιδέψει στην Ελβετία, στη Γαλλία, στη Βουλγαρία, στην Ουγγαρία, στην Τσεχία, στη Γερμανία, στην Ελλάδα και στις ΗΠΑ· έχει επισκεφτεί την Ιταλία και τη Σαρδηνία και έχει πάει ακόμη και στην Ιαπωνία, το Βέλγιο και τη Σουηδία. «Ήταν τέλειο που το έκανα· μάζευα χρήματα από πριν ή δούλευα στα μέρη που πήγαινα: στην Ελλάδα, για παράδειγμα, δούλεψα για τρεις μήνες ως φωτογράφος στη Ρόδο», λέει, και στη συνέχεια περιγράφει επίσης το τρίμηνο ταξίδι της με ένα μόνο σακίδιο στην Ευρώπη, το οποίο «χρηματοδοτήθηκε» από τα χρήματα που έβγαλε στην Ελλάδα.
Τα ταξίδια της δεν προκάλεσαν καμία έντονη αντίρρηση· η μητέρα της μάλιστα ούρλιαξε από χαρά το 2010, όταν η Ιρίνα ανακοίνωσε στους γονείς της ότι επρόκειτο να μετακομίσει στην Ελλάδα για ένα διάστημα. «Ο πατέρας μου δεν εκφράζει ιδιαίτερα τα συναισθήματά του, οπότε πολύ φοβάμαι πως δεν έχω ιδέα για το πώς ένιωσε.» Τέλος πάντων, ήταν αρκετά «προσεκτική»: ούτε οτοστόπ, ούτε κάτι ακραίο.

Η Ιρίνα ετοιμάζει βαλίτσες.

Τί αγαπάει περισσότερο όταν είναι στο εξωτερικό; «Το περπάτημα, το χάσιμο στο κέντρο της πόλης, την απόλαυση του τοπίου γύρω μου, την εξερεύνηση και την αίσθηση του τόπου… και τις ωραίες καφετέριες!», λέει, συνεχίζοντας με τα αγαπημένα της μέρη: η Βουδαπέστη, το Παρίσι και η Πράγα, ο κήπος του Βούδα στην Ιαπωνία και το Berggarten, ο βοτανικός κήπος που είναι γεμάτος με ορχιδέες στο Ανόβερο, στη Γερμανία. Της άρεσε πολύ μια οικογένεια Ρουμάνων που ζούσε στις Βρυξέλλες και μια οικογένεια Σουηδών στη Στοκχόλμη για τον τρόπο ζωής τους και τη φιλοξενία τους. Δεν θα ξεχάσει την οικογένεια Αμερικανών που γνώρισε στο Σολτ Λέικ Σίτι. Της άρεσε πολύ η Σουηδία και λέει χαμογελώντας «ο καιρός ήταν κρύος, αλλά οι άνθρωποι όχι.»
Η Ιρίνα έχει επίσης μερικές συμβουλές για τους ταξιδιώτες· πρώτα απ’ όλα, πρέπει να ξέρουν τα όριά τους. «Οι ταξιδιώτες πρέπει να γνωρίζουν τον τρόπο που προτιμούν να ταξιδεύουν και, επίσης, καλό θα ήταν να έχουν κάποιο φίλο μαζί τους ή στο μέρος που πηγαίνουν. Ο φίλος είναι ένας προορισμός· μια άγκυρα.» Πιστεύει πως όλοι έχουμε προσδοκίες πριν από κάθε ταξίδι, το θέμα είναι να συνειδητοποιούμε αν μπορούμε να τις πραγματοποιήσουμε.

Τα παπούτσια.

«Και τώρα θέλω να πάω να σχεδιάσω το επόμενο ταξίδι», ψιθυρίζει καθώς σηκώνεται να φύγει. Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια, αν σκεφτεί κανείς ότι το πιο ενδιαφέρον ταξίδι της ήταν μία πρόσφατη επίσκεψή της στην Τρανσυλβανία, μετά από την οποία αποφάσισε νε μείνει εκεί.

Συγγραφέας

Αναστασία Καρούτη (Ελλάδα)

Σπουδάζει/ Εργάζεται: Αγγλική Γλώσσα και Φιλολογία/ Εκπαιδευτικός, εκπαιδεύτρια ενηλίκων, μεταφράστρια, ζωγράφος

Μιλά: Ελληνικά, αγγλικά, ρουμανικά

Η Ευρώπη είναι… η φωλιά μου, το σημείο «εκκίνησής» μου, το μέρος όπου θα δείξω τις δυνατότητές μου· η Ακρόπολη και το θεϊκό φως της Τρανσυλβανίας.

Μπλογκ: caramelisedfruits.tumblr.com

One bag, three friends, 6 months that turn out to be 10, almost 310 nights in which he did not pay for any accommodation, with only 2,500 Euros in his pocket and enough enthusiasm and smiles to hitchhike for about twelve thousand kilometres… and back! That’s the story of Karol Zientek, a polish guy who wanted to do something big, but didn’t know what. He was about to graduate as a journalist, and while he was finishing an internship in France, he looked at the map, pointed at Singapore and thought it looked far away enough to go. He decided to continue working for a while as an intern to save some money, and then start his journey as soon as possible. “It is that easy, when you want to do it you don’t need to think too much about it,” he said by Skype from England, where he has just started a masters degree in International Relations.

Karol Zientek, hitchhiking outside Bangkok. Jolly Wandered ©

You need to plan some things but bear in mind it is always going to change.

Initially, the idea was to travel by himself while doing some journalism projects, but in the end two more friends joined up him, and they looked for another one to be able to split in pairs on the road. “We were starting to look like the Lord of the Rings Crew”, Karol laughs. He created Jolly Wandered with his friend Mateusz, a blog where they shared their experiences and advices to travel cheaply, and only two weeks after he arrived in Poland they started the journey. “My family told me I was crazy, but they know I am, so they were fine with it”, he remembers. They aimed to get from Warsaw (Poland) to Singapore (Malaysia) in 6 months, but in the end it took 10. “Hitchhiking is probably the most unpredictable way of transport so we could not make a strict plan. You know things are going to turn up completely different”, he explains. When asked about the planning, he repeated, “You need to bear this unpredictability in mind and also know in advance where to get visas for each country.” “You have to visit specific cities to do the paper work. When we left Poland we only had the visa to India. So we were depending on which visas we were going to be able to acquire, and which we weren’t. You’ve to take your time”.
Visas were the reason why they had to take some planes, though there were not considered in their plans. “The day we applied for the visa to Pakistan, two girls from Czech Republic were kidnapped on the border, so we had to take a flight from Teheran to the United Arab Emirates, and then to India. And then the second time we had to take a plane because the border of Myanmar was closed and we flew to Thailand. So yeah, plans always change”.

Map of the route they made for their website. Jolly Wandered©

That’s why, as far as he sees it, you should travel without any expectations, because you never know what’s round the corner and you have to be prepared for the unexpected. With this attitude, it is not strange that for him the whole trip was an amazing experience. When he is asked what was the best moment of the trip, he can’t think of an answer. “Best moment? It’s impossible”. Instead, he starts telling long and amazing stories: how they became illegal immigrants in Turkey without knowing it, how he was a monk for a day, how many times they were almost deported, how he managed to enter a military base in Russia, and even how he said “Fuck you” to a Persian ambassador without realising (a thumbs up in Iran means something very different!). While travelling back to Europe by himself (because his friends decided to take the train) he ended up in a car full of drunken Russian men, and a coffin on the back seat! “It was almost midnight, I was in the middle of Siberia trying to reach somewhere warm, every driver who stopped was drunk and like the 10th car I thought, no matter what, I’m going with them. I was a bit scared, yeah, but at the end the person in the coffin was the father of one of the Russians and I finished the night as drunk as them, so it was that strange!” he clarifies, excitedly pronouncing some Russian words he learnt.

I would give lots of advice, but the most important one is: smile.

Of course, only English is not enough to cross Asia. “In Iran we had to speak Persian. We learnt 100 words, though I forgot everything now! “- He laughs- “But we spent 5 weeks there and after that I could understand some things. English is useful in the cities but in countries like China, Vietnam or Indonesia… forget about it. French was useful in Cambodia, Laos and Vietnam, because they used to be colonies, and in China I speak survival Chinese already so it was good”, Karol explains in detail.

The team in Vietnam. Jolly Wandered©

However, when asked for advice, he points out that knowledge of a foreign language is not the most important thing. Instead, he recommends smiling a lot. “You know, in every culture different gestures are interpreted in different ways but a smile is always the same; it’s is the positive energy, smiling to people is very important. Also, try to do what others say is impossible”.
That’s a sentiment shared by a lot of people who love travelling, but not everyone feels comfortable exposing themselves that way; they are scared of the dangers, which obviously exist even more so for women. Karol’s answer is sincere: “I would not have done this trip alone if I were female. We were travelling with a female friend and I was with her all the time. Especially in Russia and the Muslim countries it can turn up difficult for women. I was telling everyone she was my wife or my sister and we did not have any problems. No, I don’t think you should do it alone, but this does not mean you have to miss out. It’s an incredible experience”.

Karol, Dorota, Mateusz and Bartek travel together from Warsaw to Singapore. In the picture they were in Thailand, about to cross the Ecuador Meridian. Jolly Wandered©

In fact, he admits these 10 months of travelling changed his life forever. “I talked to so many people, so many people helped me… we did not even asked for help, we never asked for money or food, only for transport but everyone was doing so much for us! Being in India or Laos, with people who don’t have much, and they give you so many things.” He learnt to be more tolerant and open minded, and also to trust people and their intentions. A major benefit of the trip? He no longer fears rejection. “Obviously lots of people help you but others just don’t. So you need to learn that that is going to happen, and lose the fear of negative responses”.
But when you trust people, you don’t judge them, and you smile, he says, this faith is given back to you. “We slept with local people or in temples, always, not once did we paid for accommodation”. Half of the time, they managed this by using sites like Coachsurfing and Hospitality Club, and the other times just asking people or knocking on doors if it was cold. “Temples were also a good choice, they were free and really amazing!” he remembers.

Karol and Dorota teaching English and Geography in a monastery in Mandalay, Myanmar. Jolly Wandered©

In order to do that you need to be prepared to interact with local people, respect them and mix with them, which includes eating everything that looks like food (or not, as the case may be!). “The strangest things we ate were a lot sort of insects, hamsters in Mongolia, in Vietnam small fried ducks, which were ducks inside eggs but not fully grown… Also we drank horse milk and ate a goat’s head”, Karol says slowly.
His battery is running out.

– Don’t worry Karol, just one last question. After all those experiences, do you think you can ever stop long term travelling?
– No, never. Don’t start travelling because you can never stop. That’s the bad thing. When you are back in your home you really think you don’t suit that much, you have changed… That’s the other side of the coin. You need to find your place again and that’s travelling, I guess.

This final thought reminds me of the American journalist John Dos Passos, who once wrote: “Like all drugs, travel requires a steady increase in the dose”.

Karol and a girl from New Zealand who joined them for a couple of days. Jolly Wandered©

Author

Mónica García Sanchis (Spain)

Studies / Works: Journalism and Human Rights

Speaks: Spanish, English, Catalan and basic French

Europe is…. A continent full of diversity, cultures and people that I want to meet in deep. It’s the place I was born and therefore the one I’m most critical with. We need to change lots of things to do something better.

Blog: http://creillaquereguilla.wordpress.com

Twitter: @moniconlimon